80 ฝายถวายในหลวง March 21, 2007

          พวกเราต่างสาขา ต่างคณะ ในรั้วสถาบันเดียวกัน กับใจดวงเดียวกัน ใจที่พร้อมจะหอบหิ้ว ความหวัง ความปรารถนา และความตั้งใจ ผ่านระยะทางกว่า 100 กิโลเมตร กับเวลาอีกเกือบ 6 ชั่วโมง บนรถเหลืองแดง เพื่อมาสร้างอาคารหลังเล็ก ให้กับน้องๆที่อยู่ห่างไกลถึงจังหวัดตาก

          “ วันนี้ เราจะแบ่งหน้าที่กันเป็น 3 ฝ่ายนะครับ ”  เสียงประธานค่ายดังขึ้นฝ่ายแรก คือ “สวัสดิการ” คอยดูแลเรื่องอาหาร ฝ่ายต่อมา คือ “งานหลัก” ทำหน้าที่หลักในการก่อสร้าง และฝ่ายสุดท้าย คือ “ งานเสริม ” ต้องออกไปช่วยเหลือชาวบ้าน พวกเราทุกคนจะได้หมุนเวียนกันอยู่ในทุกๆฝ่าย ของให้เราร่วมมือกันนะครับ               

          10 วันนี้นิ้วมือของเราต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ทั้งนายจอบ นายเสียม พี่ปูน น้องทราย และนายหิน

วันแรก                      ฉันเหนื่อย

วันที่สอง                    ฉันร้อน

วันที่สาม                   ฉันหิ้ว

วันต่อมา                   ฉันเหงา และคิดถึงบ้าน

          แต่ในทุก ๆ วัน ฉันไม่เคยท้อ เพราะมีกำลังใจดวงเล็ก ๆ จากน้อง ๆ ที่คอยเฝ้ามองดูพวกเราอย่างตั้งใจ เวลาที่มือของฉันหยิบตะปู ตาของน้องก็มองตามตะปูนั้น ตอนฉันตอกไม้ ตัวของน้องก็สะดุ้งตาม และเมือเวลาที่ฉันเหงื่อไหล แขนเล็กๆของน้องก็จะคอยปาดเหงื่อให้  

         “พี่อยากให้น้องชนบท มองเห็นเหมือนอย่างที่พี่ ๆ เห็น”พี่เห็นดวงตาแวววาวเล็ก ๆ คู่แล้วคู่เล่า ดวงตาที่เป็นประกายสุขใส รอยยิ้มที่แสนจริงใจ จากเด็กตัวเล็ก ๆ เมื่อพวกเค้าได้เห็นอาคารเรียนหลังน้อยเป็นรูปเป็นร่างอยู่ตรงหน้า

         พวกเราไม่เคยก่อสร้าง ทำอาหารหม้อใหญ่ๆ ก็ไม่ได้ ทำนา ทำไร่ ยิ่งไม่เป็นใหญ่ แต่พวกเราได้มาเรียนรู้และฝึกฝน จากที่นี่ค่ายแห่งนี้  “ค่ายสร้าง”

         จากรุ่น ถึงรุ่น ส่งต่อประเพณีอันดีงาม ถ่ายทอดความเอื้อเฟื้อและสามัคคีผ่านกิจกรรมร่วมกันมาอย่างช้านาน“แต่วันนี้ไม่มีแล้ว”เพียงเพราะเหตุผลเดียว ไม่มีคนทำ ไม่มีใครอยากเหนื่อย อยากร้อน อยากหิว อยากเหงา และคิดถึงบ้าน แล้วภาควิชาเทคโนโลยีชนบท จะเข้าใจชนบทได้อย่างไร หากเราไม่เข้าไปให้ถึงชนบทจริงๆ มาร่วมสร้างค่ายของชนบทให้อยู่ต่อ กับกิจกรรมที่อาจไม่ใหญ่เท่าค่ายสร้าง แต่มันก็ทำให้เราได้ร่วมใจกัน ใน 80 ฝายถวายในหลวง  6-8 เมษายนนี้ ไปร่วมกิจกรรมดี ๆ กันนะ

LoNG sEaSOn March 8, 2007

　古いアルバムめくり　ありがとうってつぶやいた
พลิกดูอัลบั้มเก่าๆ ไปพลาง พึมพำเบาๆ คนเดียวว่า “ขอบคุณ”
　いつもいつも胸の中　励ましてくれる人よ
คนที่คอยเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอๆ ในทรวงอก
　晴れ渡る日も　雨の日も　浮かぶあの笑顔
ไม่ว่าฟ้าจะใส หรือฝนจะพรำ ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นที่ผุดขึ้นมา
　想い出遠くあせても
ถึงแม้ความทรงจำจะไกลห่างจางลงไป
　おもかげ探して　よみがえる日は　涙そうそう
เฝ้าค้นหาภาพเงาในอดีต ในวันที่หวนคืนนั้น น้ำตาก็พรั่งพรู

　一番星に祈る　それが私のくせになり
เฝ้าวิงวอนต่อดาวประจำเมือง จนติดกลายเป็นนิสัย
　夕暮れに見上げる空　心いっぱいあなた探す
ท้องฟ้าที่คอยเฝ้ามองเวลาอาทิตย์ลับขอบฟ้า ค้นหาเธอในดวงใจ
　悲しみにも　喜びにも　おもうあの笑顔
ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้น ที่คอยคิดถึง ไม่ว่าโศกเศร้า หรือดีใจ
　あなたの場所から私が
จากที่ตรงนั้นที่เธออยู่
　見えたら　きっといつか　会えると信じ　生きてゆく
ถ้ามองเห็นฉัน สักวันหนึ่ง ต้องได้เจอแน่ๆ เชื่อมั่นอย่างนั้น แล้วชีวิตก็ก้าวไป

　晴れ渡る日も　雨の日も　浮かぶあの笑顔
ไม่ว่าฟ้าจะใส หรือฝนจะพรำ ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นที่ผุดขึ้นมา
　想い出遠くあせても
ถึงแม้ความทรงจำจะไกลห่างจางลงไป
　さみしくて　恋しくて　君への想い　涙そうそう
เหงา… คิดถึง… ความคิดถึงที่มีต่อเธอ แล้วน้ำตาก็พรั่งพรู
　会いたくて　会いたくて　君への想い　涙そうそう
อยากจะพบ อยากจะเจอ ความคิดถึงที่มีต่อเธอ แล้วน้ำตาก็พรั่งพรู

     เสียงเพลงที่แสนเศร้า เชื่องช้า และแผ่วเบา ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเพลงนี้ทำให้สมองของฉันฉายภาพ ของพี่ชายและน้องสาวต่างสายเลือดที่ผูกพันธ์และมีความเสียสละแก่กันมากขนาดไหน จวบจนวินาทีสุดท้ายที่พี่ชายต้องจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน น้ำตาของน้องไหลเป็นทาง รอบกายช่างดูเงียบเหงา โลกเปลี่ยนสีไปจากเดิมไม่สดใส ไร้ซึ่งความหอมของดอกไม้ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงนกร้อง ทุกคนล้วนพร่ำบอกถึงการดำรงอยู่ต่อไปตามเข็มนาฬิกาที่หมุนผ่าน แต่ก็มิอาจกลั้นน้ำตาแห่งความโศกเศร้านั้นไว้ได้

      คำพูดของคุณยายในเรื่องนั้น (Nada Sou Sou) ทำให้ฉันเข้มแข็ง ยายบอกว่า คนที่รักของยายจากไปพร้อมกับสงครามและไม่มีวันได้หวนคืนมา มีเพียงคุณยายที่ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป จนมีชีวิตและครอบครัวที่สดใสเกิดขึ้น และจนกระทั่งได้มีหลานที่น่ารักอย่างหนู คาโอรุ

      ของขวัญชิ้นสุดท้ายจากพี่ชายในวันที่ฉลองการเป็นผู้ใหญ่คือชุดยูคาตะแสนสวย และงามสง่าสมกับการเริ่มต้นของชีวิตที่รออยู่เบื้องหน้า มือที่สั่นเทาบรรจงลูบไล้ชุดนั้นอย่าทะลุทะนอม ฉันว่าเธอดูงดงามเมื่อสวมใส่ชุดนั้น รอยยิ้มที่ปรากฎบนรูปถ่าย บ่งบอกถึงการยอมรับอย่างเต็มใจในความเป็นไปของชีวิต

      ฉันไม่เคยเห็นธารน้ำสายไหนที่ไหลย้อนกลับ ฉันว่ามันมหัศจรรย์ ทุกเส้นทางที่ธารน้ำไหลผ่านล้วนก่อเกิดชีวิตใหม่ ต้นไม้สีเขียวเล็กๆ สักวันมันก็เติบใหญ่ เมื่อถึงวันที่มีผีเสื้อมาดอมดม มันก็จะเกิดชีวิตใหม่ จาก 1 ต้น เป็น 2 3 4 ……. จนกระทั่งวันนึงภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้าคือทุ่งดอกไม้แสนสวย ทุ่งดอกไม้ที่เกิดจากธารน้ำเล็กๆ สายนั้น “ธารน้ำตาที่ไหลริน”