เมื่อคืนก่อนนอนฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ตึกในกรุงเทพฯยามค่ำคืนในมุมสูง15 ชั้นแบบนี้มันก็สวยดี แสงไประยิบระยับจากหอดไฟแทนแสงดวงดาว หรือหลอดไฟกลายเป็นดาวของชาวกรุง? มันคงจะจริงที่กรุงเทพฯไม่เคยหลับ ตรงข้ามกับเวลาเช้าที่กรุงเทพฯ ดูสงบนิ่งมีเพียงผู้คนภายในตึก, อาคารต่างๆที่ดูรีบเร่ง ฉันสังเกตุเห็นแทบไม่มีรถแล่นบนท้องถนนในเวลาสาย เหมือนมันถูกเซทเป็นระบบไว้ ช่วงเวลารถติด ผู้คนที่เดินทางพร้อมๆกัน แย่งกันกิน แย่งกันเดิน แย่งกันอยู่ คงจะมีแต่เวลาป่วยไข้รึเปล่าที่คนเราหยุดพัก
บนเตียงล้อเลื่อน ร่างฉันนอนนิ่งด้วยฤทธิ์ยาชา หลังทำการผ่าเอาเจ้าติ่งน้อยจอมเกเรออกไป ฉันยังขยับไม่ได้อีกเกือบ4 ชั่วโมง และเตียง13 ก็กลายเป็นที่นอนของฉัน อย่างไม่ทันตั้งตัว เราอยู่ห้องเดียวกัน 4 คน อาม่าวัย71 ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ,ป้าใจดีที่เป็นความดัน เบาหวาน หัวใจและอีกหลายโรคที่แกไม่ได้เอ่ย(ฉันเดาเอาเอง) , yang ae kim สาวเกาหลีวัย 20 ปี เธอเป็นที่แปลกประหลาดใจสำหรับพวกเราเสมอ และก็ฉันเอง poppular girl (ยัง เฮ ตั้งให้)
ทุกเช้าเราได้รับการดูแลอย่างดีจากไหม(พยาบาลสาว ใจดี)และพยาบาลคนอื่นๆ ไหมจะเดินเช้ามาห้องเราบ่อยๆ และทุกๆ06.30 เธอก็เริ่มต้นเช็ดตัวให้ฉัน เสริฟอาหารเช้าให้ยัง เฮ คุยเล่นกับป้าใจดี ส่วนอาม่าเราไม่เคยคุยกันเลยคะ เราคุยกับลูกสาวและหลานสาวของอาม่าแทน เราทุกคนสนุกกับการเล่าเรื่องอุบัติเหตุของยัง เฮ
ยัง เฮ ไปเที่ยวที่อินเดีย แล้วประสบอุบัติเหตุรถชน มีคนตาย (เธอเล่าอย่างตื่นเต้น..ถ้าคุณฟังกันเองก็คงลุ้นใหญ่) เธอได้ลงหนังสือพิมพ์ของอินเดีย เพราะค่อนข้างเป็นเหตุการณ์ใหญ่ ยังเฮชี้รูปของเธอในหน้าหนังสือพิมพ์ ฉันเลยถามเธอว่าเค้าเขียนว่ายังไง เธออ่านออกไหม คำตอบคือไม่(55) เธอเองก็ไม่รู้ว่าเค้าเขียนว่ายังไง แต่เพราะอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้เธอเกิดอาการปวดหลัง จนต้องเข้าทำกายภาพที่โรงพยาบาล
กิจวัตรประจำวันที่ฉันเห็นเธอทำคือ ทุกเช้าเธอจะเดินแปรงฟันไปทั่วห้อง แล้วก็จบลงที่หน้าต่างบานใหญ่บานนั้น เธอจะเดินคุยกับทุกๆคนในชั้น โดยเฉพาะนางพยาบาล ทุกคนในชั้นไม่มีใครไม่รู้จักเธอ ไหมบอกฉันว่า ฝนไปคุยดิ เธอชอบคุย หลังจากนั้นเรา(ฉันและ ยัง เฮ) เราจึงได้รู้จักกัน ทุกๆวันเธอมักมีคำถามมาถามฉัน นอกจากประวัติส่วนตัวฉันแล้ว เธอมักจะอยากรู้ว่านี่ตึกอะไร แล้วตึกนั้นละ ถนนนี้ไปถึงไหนบ้าง แล้วสุดท้ายเธอก็จบลงด้วยโปสการ์ดกองโต
ทุกๆวันฉันมักมีเพื่อนๆและรุ่นพี่มาเยี่ยมหลายคน และนั่นแหละค่ะเป็นที่มาของ poppular girl ไม่น่าเชื่อว่าภายในช่วงเวลาแค่ข้ามคืนเราจะสนิทกันมากขนาดนั้น เรามักจะคุยกันด้วยภาษาอังกฤษที่เราต่างก็พูดกันไม่ค่อยได้เรื่อง สุดท้ายก็หัวเราะเพราะไม่เข้าใจ เธอมักเรียกให้ฉันกินข้าวกับเธอด้วยเสมอ แต่ฉันได้แต่สายหัว เพราะฉันเพิ่งผ่าตัดและโดนสั่งงดน้ำและอาหาร ฉันก็เพิ่งเข้าใจค่ะว่าอารมณ์หิวโซมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เธอมักจะหัวเราะเวลาที่ฉันทำท่าอยากกินอาหารหรือขนมแต่กินไม่ได้
“เกาหลี กลับไปแล้วหรอ” ป้าแม่บ้านที่มาทำความสะอาดถามฉัน
“คะ กลับไปเมื่อตอนกลางวัน”
“ห้องเงียบไปเลยเนอะหนู”
ฉันรู้ว่าป้าไม่ได้ต้องการคำตอบ ระหว่างเราจึงมีแต่ความเงียบ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้อย่างหนึ่งว่า “มิตรภาพไม่ได้ขึ้นอยู่กับระยะเวลา” คนเราผูกพันธ์กันได้ไม่จำกัดว่าต้องรู้จักกันเป็นระยะเวลานาน แค่ช่วงเวลาสั้นๆมันก็ก่อเกิดมิตรภาพได้ไม่ต่างกัน
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ที่ไหนของประเทศไทย เพราะเธอมีโปรแกรมเที่ยวต่อ ก่อนที่เธอจะกลับโซล มีเพียงรูปถ่าย กับe-mail ของเธอเท่านั้น ที่เราแลกกันไว้ ทันทีที่เธอถึงโซล นั่นแหละคะจะเป็นวันที่เราได้ยิ้มให้กันอีกครั้งหนึ่ง
หญิงสาวผิวขาว ผมยาวสีดำสนิท เธอจะรู้ตัวมั๊ยนะว่าเธอทำให้ชั้น15 สดใสและมีสีสันมากขนาดไหน
ฤดู(ของ)ฝน 
Recent Comments