มนุษย์…สิ่งมีชีวิตที่ต่างจากแมว

คุณเคยสงสัยกันมั๊ย ว่าทำไมแมวชอบเอาตัวเอาหัวมาถูแข้งถูขาเรา?

แมวคิดไรอยู่?                       

         ตามทฤษฏีที่ฉันก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพิสูจน์มาเค้าว่าที่แมวทำแบบนั้นเพราะเค้าต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ และแสดงอาณาเขตของมัน เวลาที่แมวมาคลอเคลียกับเราเค้าจะปล่อยกลิ่นที่แสดงอาณาเขตเอาไว้ แต่เพราะเราอาบน้ำทุกวันรึเปล่า กลิ่นที่น้องแมวทำไว้เลยหาย เลยต้องถูกันซะทุกวันทุกครั้งที่เจอหน้า(เดาเอาเองนะ)ก่อนที่จะรู้ทฤษฎีนี้ และถึงแม้จะรู้แล้วก็ตาม ฉันก็ยังเชื่อว่าที่แมวทำแบบนั้นเพราะเค้า “รัก” เรา          

         เคยมียายคนนึง เป็นคนจร ซึ่งก็หมายถึงไม่มีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่ง ทุกวันยายจะมานั่งอยู่หน้าองค์การโทรศัพท์นางเลิ้ง มันเป็นภาพที่ฉันเห็นจนชินตาตั้งแต่ที่ฉันเริ่มวิ่งเล่นมาจนถึงหน้าปากซอยบ้านได้เลยคะ ยายจรผมสีเทาๆ (ขาวๆดำๆ) ตัวท้วมๆ นั่งอยู่ริมรั้วที่เดิม… ที่เดิม...ที่เดิม… ตอนนั้นฉันยังเด็กทุกครั้งที่ไปตลาดต้องเดินผ่านยายจร ฉันต้องเอามืออุดจมูกทุกที บางครั้งก็กลั้นลมหายใจเอาไว้ เพราะตัวยายเหม็นมาก จะมีแต่กลิ่นคาวปลาทู                        

         ทุกวันยายคนจรจะนั่งขอทาน เพื่อนำเงินไปซื้อปลาทูมาคลุกข้าวให้แมวกินซึ่งนั่นก็หมายถึงยายกินกับแมวด้วย  ตอนกลางคืนไม่รู้ยายไปนอนที่ไหน ยายมีเพียงกระสอบสีขาวขุ่นๆ พร้อมกับไม้เท้าเก่าๆ 1 อัน รอบกายรายล้อมไปด้วยแมว จะนั่งจะขยับตัวก็มีแต่แมวอยู่เต็มไปหมด ฉันลองนับๆไม่เคยต่ำกว่า 5-6 ตัว

         ผู้ใหญ่เคยเล่าว่า ยายคนจรมีลูกสาวแต่พอโตก็ทอดทิ้งยายให้โดดเดี่ยว ทุกวันที่เหลืออยู่ของยายจึงมีเพียงแมว ทุกตัวล้วนคลอเคลียถูแขน ถูขาบ้างนั่งตัก ไต่หลัง แววตาที่เหม่อมองไปไกลบนท้องฟ้า มือก็พลางลูบหัวลูบตัวเจ้าแมวน้อย เหมือนแมวเป็นเด็กเล็กๆ

         จะมีใครสักกี่คนที่มองเห็นและใส่ใจกับแมวจรจัดข้างถนน ฉันเองก็เคยไม่ใส่ใจเช่นกัน จนวันนึงถ้าคุณมีโอกาสเอาหน้าแนบลงกับพื้น สายตาของคุณอาจมองเห็นบางอย่างเหมือนกับที่ยายมองเห็น ยายคนจรเวลาที่นอนทิ้งกายแนบลงบนพื้นฟุตบาท ยายมองเห็นทุกอย่างที่มันราบเรียบติดดิน มุมมองของยายเลยไม่มีสิ่งใดด้อยค่า หากเพียงแต่คิดว่าแมวกับยายแท้จริงค่าเสมอเหมือนเท่าเทียมกัน ยายให้ข้าวให้น้ำ ปลาทูของโปรด กับชีวิตเล็กๆนับไม่ถ้วน เวลากอดแมวแล้วยายอบอุ่น ในขณะที่แมวก็อุ่นด้วย แมวจึงรัก คลอเคลียอยู่ไม่ห่างกาย ฉันจึงเชื่อว่าสิ่งที่แมวทำเค้าคงไม่ได้พยายามแข่งกันแสดงอาณาเขตแต่อย่างใด หากแต่ทำเพราะ “รัก” รักจริงๆ และนั่นก็เป็นการแสดงออกถึงวิธีการบอกรักแบบ แมว…แมว 

          วันคืนล่วงเลยฉันก็ยังเห็นภาพนี้จนชินตา ฉันไม่เคยทักทาย พูดคุยหากแต่เคยเอาข้าวไปให้ยายอยู่บ้างตามคำสั่งแม่ อาจเหมือนที่ใครๆพูดกัน ถ้าไม่เสียอะไรไปคนเรามักไม่เห็นคุณค่า เมื่อวันนึงที่ภาพของยายคนจรเลี้ยงแมวจรจัดหายไปจากฟุตบาทที่เดิม…ตรงนั้นก็ว่างเปล่า ฉันเริ่มมองหา จากที่ไม่เคยแม้จะเอ่ยทัก กลับเกิดคำถาม

“พ่อคะ ยายที่เลี้ยงแมวหายไปไหนแล้วคะ”

“แกตายแล้วลูก เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”

         พ่อเล่าว่าร่างหญิงชรานอนสิ้นลมอยู่ข้างถนนที่เดิมที่แกนั่งทุกวัน มีเพียงแมวหลายตัวข้างกาย ถึงแม้จะสิ้นลมร่างกายแข็งทื่อ แมวเหล่านั้นก็ยังอยู่ข้างๆ แมวกับมนุษย์เหมือนกันจริงๆรึเปล่า?ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์เมื่อบุคคลอันเป็นที่รักล้มหายตายจากแน่นอน เราย่อมเสียใจ แต่เราก็รู้จักที่จปฏิบัติตัวหลังจากการสูญเสียนั้น เรียนรู้เพื่ออยู่ต่อ ดำรงตนไปในทางที่ถูกต้องเหมาะสม และที่สำคัญเรารับรู้ได้ถึงการจากลาอย่างไม่มีวันหวนคืน

    แล้วแมวหล่ะ? เค้าจะรับรู้ได้มั๊ย ภาพที่ฉันเห็นคือยายคนจรอาจไม่ใช่คนจร ถ้าลูกสาวที่เค้าเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ซึ่งดีกว่าที่ให้แมวแน่นอนไม่ทอดทิ้งยายให้โดดเดี่ยว ต่างกับแมวแม้ไม่อาจรับรู้ ถึงสายใยสายเลือดได้เทียบเท่า แต่แมวรู้จัก “รัก” บุคคลที่มอบรักให้ แมวพวกนั้นไม่ทอดทิ้ง แม้สุดท้ายยายอาจเหลือเพียงร่างกายแข็งทื่อ ฉันเองก็บอกไม่ได้ว่าแมวเค้าจะรับรู้ได้รึเปล่า แต่เค้าทำให้ฉันมองเห็นแง่มุมบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่าง แม่-ลูก, พ่อ-ลูก, พ่อ-แม่, พี่-น้องหรือแม้แต่กับคนรัก แง่มุมของมนุษย์…สิ่งมีชีวิตที่ต่างจากแมว